Ik had er altijd al last van: Astrid wil alles zelf doen. Zal mama je helpen bij je jas aandoen? Nee, nee, sellef doen. Zal ik je een handje geven bij het opstapje? Nee, nee, sellef doen. Deze houding is na jaren tobben in een onzinnig ongeleefd leven, gesublimeerd tot wonen en werken op Fontebona. Noem het halstarrig. Noem het onverstandig. Noem het maar. Ik ben zo en heb er zelf geen last van. Ik heb trouwens wel geleerd af en toe jas- of opstaphulp te aanvaarden. Noem het misbruiken.

En nu is er dan het coronavirus. Ik ga door met veel sellef doen. We hebben ook zo weinig van buiten nodig. Oh, we leven echt niet volledig zelfvoorzienend hoor. Dat is bijna onmogelijk in de moderne wereld en met maar enkele personen om die kar te trekken. Maar Spanje heeft zo draconisch alles dichtgegooid, dat voor boodschappen de deur uitgaan meer dan ooit erg vervelend is: handschoenen aan voordat je de supermarkt ingaat, krijtlijntjes iedere meter op de stoep om keurig op afstand in de rij te staan (leuk is dat toch, het culturele afstandsverschil: Spanje een meter, Nederland anderhalve meter, ik gok dat Zweden op twee meter zit), bij hoge wettelijk bepaalde uitzondering meer dan met één persoon in de auto, alleen voor primaire levensbehoeften naar de dichtstbijzijnde mogelijkheid reizen, hond hooguit twee huizenblokken ver uitlaten, etc.

Ik ben geen prepper. Geen angstige kluizenaar. Geen religieus doorwasemde einde-der-tijden-afwachter. Geen sufgeblowde treehugger. Voor mij geen triomfantelijk "zie je wel, ik zei het je toch?!". Nee joh. Iedereen moet doen wat hem of haar past. Mij past sellef doen. Noem dat abnormaal. Maar als je in een normaal huis woont, zoals alle normale mensen, ben je nu mooi de pineut. Je kan geen kant op. Gekooid. Al helemaal in Spanje, waar het ultieme woningbezit een pisootje ofwel een flatje is. Leven doe je op straat, bij het zoveelste festival, in de kroeg, het park, het strand, het restaurant en vooral bij familie. Arme Spanjaarden. Ze mogen nergens heen. Niet naar hun familie (¡madre´mía!) en al helemaal niet naar hun geliefde "finde", hun tweede huisje ergens op het platteland (¡un desastre!).

Ik ga ondertussen door met het vele werk op mijn eigen land, want "il faut cultiver notre jardin", een les die Voltaire ons al in de 18e eeuw probeerde te leren. Je kan je beter op je directe omgeving richten, omdat er daarbuiten dingen gebeuren waarop je geen enkele invloed kan uitoefenen. Ik denk dat de individuele mens veelal de beste bedoelingen heeft, maar dat we ons als groep gedragen als ongeleide projectielen, parasieten. Grappig eigenlijk, precies wat er nu rondgaat: een virus, een parasiet.

Het is weinigen gegeven de lol van dit soort leven in te zien, maar je bent van harte welkom, als je er iets van wilt leren begrijpen. Je kan met een veel kleiner leven toe. Zo ben je minder schadelijk voor de ander. Tot na de coronatijd.

P.S.: Als plaatje bij het praatje, een filmpje van hoe ik een houtmijt maak. Een heerlijk creatief proces, leuk om een paar jaar tegenaan te kijken, oerstevig en met oneindig hernieuwbare warmte van een onze oren uitgroeiend bos. Een lieve schat van een buurvrouw klaagt dat ze per maand 150 tot 200 euro aan elektriteit moet betalen. Ja, de lieve schat gebruikt dan ook volop elektrische kacheltjes, de magnetron, de waterkoker, de koelkast, de vriezer, de stofzuiger, de plasma-tv, etc. Als je klein woont en niet alles verwarmt, hoef je niet veel te stoken. Als je weinig of geen vlees en/of zuivel eet, kan je toe met een piepklein koelkastje en is een koele kast eigenlijk al genoeg. Verwarmen kan ook met zonne-energie. Het is maar welke keuzes je maakt en waar je je prioriteiten legt.